De ‘Novembervieren’: een van de vele tradities van de Nederlandse roeisport. Sinds 1970 organiseert roei- en zeilvereniging De Hoop jaarlijks deze wedstrijd. De naam ‘Novembervieren’ is niet zomaar gekozen. De wedstrijd vindt plaats de eerste zondag in november. Er mogen alleen maar gestuurde 4-tjes aan mee doen, dat wil zeggen boten met 4 roeiers/roeisters en een stuurvrouw/-man. En de wedstrijd is 4 km lang.
Dit jaar hadden zich vanuit VADA 3 boten ingeschreven: De Zwaan met jeugdroeisters, De Pelikaan met een dames bezetting en de Stern met 4 heren van onze veteranen. De meiden en de dames waren al vroeg aanwezig. Zij moesten starten in het eerste blok. Bij aankomst in Amsterdam bleek er een dichte mist te hangen. Zo dicht dat de overkant van de Amstel aan het blikveld onttrokken werd. Wachten, wachten, wachten. Tegen 10:15 uur valt het onverbiddelijke vonnis: de wedstrijden van Blok 1 gaan definitief niet door; te gevaarlijk; teveel risico’s. Weken training vallen in het water.
Even later zijn de heren onderweg. Bij afslag ‘Ouderkerk aan de Amstel’ – het is inmiddels 13:00 uur –doemt de mist op. Die wordt met elke meter dichter bij Amsterdam alleen maar dikker. Aan de Amstel konden we horen dat er een wedstrijd verroeid werd, maar de boten waren niet te zien. Een half uur later breekt de zon door en verdrijft de mist voor de rest van de dag. Wat begon als een kille mistige herfstdag eindigt in een zonovergoten nazomerdag.
Om 15:45 uur begint onze wedstrijd. Meer dan 50 boten liggen klaar bij restaurant ’t Kalfje. Een voor een worden we opgeroepen voor een vliegende start in een achtervolgingsrace. Voor ons ligt de boot van Rijnland, achter ons die van Breda. De truien gaan uit, alles wordt nog een keer nagekeken. En dan is het zover : ‘Nummer 403 VADA, u kunt opbouwen’; even later gevolgd door het pijnlijke ‘Door!’, voor ons het teken dat de wedstrijd is gestart.
‘Pak en laat los’, ‘Pak en laat los’. Ritmisch schreeuwt de stuurvrouw ons naar een hoger tempo. De Rozenoordbrug: de eerste kilometer zit er op. Vanaf de kant horen we de eerste aanmoedigingen: ‘Allee VADA, het gaat goed zo. Jullie lopen al iets in.’ De Utrechtse brug, nog maar 2 kilometer. De benen zijn verzuurd, het hart klopt ons in de keel. Bovenop de Berlagebrug juicht het publiek. We moeten door naar De Hoop, daar is de finish. ‘Op de benen en hou vast’ moedigt de stuurvrouw ons nogmaals aan. En dan – zo’n 450 halen na de start – klink het verlossende eindsignaal. We hebben het gehaald en de boot liep lekker. In ons veld een vierde plaats, zo’n 3 seconden langzamer dan vorig jaar. Daarmee kunnen we tevreden zijn.
van links naar rechts: Wolf Knab (boeg), Ruud Jordens, Yke Bakker, Ernst de Jonge (slag) en Annemarie Patist (stuur)
Foto’s: Martien Beek