Even lekker roeien op zondagochtend. Niet echt vroeg opstaan, even het vlotje schoonvegen en wisselen bij Lexkesveer en zo rond de middag koffie drinken en dan weer klaar voor andere zondagsactiviteiten. Gemengde kleine ploeg met uiteenlopende leeftijd (ongeveer 30 tot boven 60).
Ambities liggen op het gebied van degelijk kunnen scullen (en sturen) in C-boten en wherries. Bij een groeiend aantal mag het ook een onsje meer zijn: skiff, gladde twee, gladde vier, en heel af en toe boordroeien. Ook zijn sommigen gevallen voor de meerdaagse tochten in binnen- of buitenland. Over wedstrijden (behalve de onderlinge Wageningse mijl) heb ik alleen de jongste aanwinsten horen spreken. Inmiddels zijn er wel Elfstedenroeiers onder ons! Verder speelt het ploegje mee in de vereniging door het coachen, lesgeven, tochten voorbereiden, bestuurswerk, klusjes, etc.
Jaarlijkse tocht
Eind oktober 2006 is het “10-jarig bestaan” gevierd met een succesvolle Rijntocht in twee wherries van Emmerich naar Wageningen. Na de IJsseltocht naar Zutphen in 2007 lijkt er een traditie van een Vroege Vogels-uitje te zijn ontstaan; in 2009 werd de tocht naar Culemborg bekroond met een fles Pouilly Fumé. In september 2010 is de Rijn bedwongen van Orsoy/Duisburg tot Emmerich, waar we de boten overlieten aan een verzameling andere VADA-toerroeiers. September 2011: in drie dagen de Rijn van Wijk bij Duurstede tot in Katwijk gevaren; mooi!
Het Rijn-Vogel-traject loopt nu vanaf Duisburg tot Katwijk. Nog genoeg ruimte voor meer.
Impressie
Nu precies 6 zondagen terug, maakte ik kennis met de Vroege Vogels en daarmee ook met de afdeling Roeien van Vada. Al rondmakend over stuurboord bij Lexkesveer, zei Peter “er is nog één plek vrij, de Rijn roeitocht van 11 september. Ons jaarlijks uitje van Vroege Vogels, dat dit jaar van Orsoy naar Emmerich gaat”. Behoorlijk onzeker in de boot (mijn bladen bleven nog wel eens langer onderwater, dan mij en rest van de bemanning lief waren), zei ik dapper “ik ga mee!”. Ik had immers nog zes weken de tijd, om mijn roeitechniek goed te krijgen.
Dat ik, als jongste telg, het verslag mag maken (overigens met input van mede Rijnroeiers) geeft mij de mogelijkheid te zeggen, dat het gisteren, echt, een fantastische dag was. De voorbereiding was voortreffelijk. Maar ook dat de Vroege Vogels een club is, waar ik mij meteen thuis voel, waarin je wordt opgenomen. Alsof je altijd al zo’n vogel bent geweest. Ik die dan wel vaker met een groep mensen op pad ben geweest, zeilend of wandelend, ik ervaar dit als bijzonder. Ewald, Ite, Caroline, Peter, Vera, Erick, Frances, Susan, Tom, Ellis en Jossie – roeien vinden we allemaal mooi, het succes zit hem in jullie, in wie jullie zijn: in elkaar geïnteresseerd, helpend en zorgend, humoristisch, waarderend, gelijkwaardig, saamhorig. En dat maakt het, dat niet alleen roeien leuk wordt, maar ook alles er omheen, in een ongedwongen sfeer.
En dan …, dan krijg ik een brok in mijn keel. Spontaan applaudisseren we voor mensen die uit een auto stappen, komend helemaal vanuit Nederland om in Orsoy een fles wijn in ontvangst te nemen. Wijn, die ze niet voor niets krijgen, want zij maken het mogelijk dat wij nu deze tocht kunnen ondernemen. Zij zorgen ervoor dat de bus met boottrailer en volgauto in Emmerich komen, zodat wij van daaruit direct naar Wageningen kunnen. Geweldig! Oké … en hoe gaat het dan met de sleutels?
“Ik ben ontworpen voor in het water. Het zand voelt zo koud en schurend aan” kreunt Flamingo tegen mij. “Ja, ja, ik weet het” spreek ik haar bemoedigend toe. ”We gaan zo. De anderen pakken nu ook hun bagage uit de bus”. De wherry’s liggen doodstil te wachten op wat gaat komen. Dan, eindelijk als Flamingo behoedzaam het water in glijdt, haar buik nat wordt, hoor ik een zucht van opluchting: “Eindelijk, nu ben ik weer in mijn element! Nog even en dan breng ik vier Vroege Vogels naar Emmerich”. Ze glimlacht en knipoogt naar Wellenwiek en Scholakster. “Ja, hé, dat zeg je wel leuk” rem ik haar in haar optimisme “ maar zie je dan die stroming bij die pier niet?”. “Maak je geen zorgen, ik drijf, houd mij altijd vast, blijf rustig en houd je kop erbij!”. “En dan al die schepen? Zij zijn zo groot en jij bent zo klein” voeg ik er haastig aan toe. “Dat is toch mooi” stelt Flamingo mij gerust. “Hoe groter het verschil, hoe beter! Heb respect en weet wat de ander wel én niet kan. Je weet toch ook wel dat die schepen niet zo dicht langs de kant kunnen komen dan ik? Weet waar onze veilige route is. Kom, geniet!”
Precies om 9.20, ter hoogte van kilometerpaal 793, grijpt de stroming de boeg van Flamingo. Ze laat zich gewillig meevoeren. Drie wherrys jubelen en zetten koers naar Emmerich. Twaalf Vroege Vogels worden door chauffeurs uitgezwaaid. Waar blijven nu die saluutschoten van das Kaiserschießen? Orsoy, Auf Wiedersehen!
Rob van Zwol, september 2010
